S’ Schweinschlachte

Gerhard Ludwig

E schowische Spruch soot: Gut g`fruhstuckt  halt de ganze Toch; gut g`schlacht, s’ ganzi Johr; un gut g`heirat, s’ ganzi Leewe.” 

Die Schlacht is jetz bei vieli jo nor meh scheeni Erinnerung. Awwer groot jetz is die Zeit wu vieli mit Wehmut oder Sehnsucht dron denke. For diejeniche, die des Schlachtschwein han koofe misse, wor des schun e kostspielige Sach, die han schun e poor Monatsgehälter hinblettre misse. Viele han awwer selwer gemescht, des hat awwer och viel Fuder gekoscht.

Ich will die Schlacht mol aus meiner persenlichi Sicht beschreiwe, wie’s do zugang is.

Also bevor mer drongang sin, hann ich mol schaue misse wer mir iwerhaupt helfe kummt. Awwer mei Schwogre, de Jakob un de Willi die wore immer gere bereit, wann se sich nor irgendwie frei han holle kenne vun ihrem Orweitsplatz, des wor noh meischtens samstags.
Ich han jo genuch mit de Vorbereitunge zu tun khat. Do han misse di Messre gschliff gen, Kett, Kesselhaus, Hoiropper, Strick, Transchiertisch, Worschtspritz, alles bereit sin.
Die Molter for priee han ich vum Steinbrunn gelehnt, och die Wou, mir wollt jo schließlich wisse, wie schwer des Ding is.
Gstoch hann mer wann’s halt Toch gen is, ohni Beteibung – des sollt mer sich mol heitzutoch do erlauwe!
Mei Vatter hat inzwischen g`sorcht, das es Briehwasser kocht. Die Schwiegermutter wor bereit for’s Blut abfange un riere. Des Briee is gewehnlich ruck-zuck gang, wann’s halt net verbrieet wor. ‘S uffhänge is letschti Zeit mit de Dreh un em Strick gemach gen. Dann is des Schwein nochmol balwiert gen un mit’m Gosbrenner sin dann die letschte Borschte abgesengt gen.
Dann Kopp abschneide – de hat de Willi kriet for grindlich putze un transchiere.
Es ausholle wor mei Orweit. Des ganzi Ingeweht han die Weiwer kriet. Die Derm for ausnanner mache, un Lumbl, Herz un Lewwer for zum Kesselfleisch. For’s Fruhstuck hat’s oft schun gebackeni Lewwer mit Saurem gen.
Jetz is och die Rakiflasch rum gang oder Wein getrunk gen, well manchmols wor’s och verdammt kalt, un wer will dann, dass sich jemand de Schnuppe holt.
Es Transchiere hann ich wiederum iwwerholl, de Jakob hat’s Kleenfleisch zammgschnied, de Willi hat ongfang abschworte, dass die Schworte och in de Kessel kumme.
Dernoh is die schmieriche Orweit ongang – des Worschtmache. Es hat Lewwerworscht, Blutworscht, Schwortelmoo, un natierlich de Protworscht gen. Eemoll kann ich mich erinnre han ich o de Krumbierworscht gemach, noh eener Hodonier Rezeptur (Rindfleisch, Schweinefleisch, Speck, Krumbiere und Millich), na des wor e Pansch, awwer im Summer hat er gut gschmeckt. Bei de Worschtmacherei hat doch jede sei Querzkehre wille dezugenn (meh Salz, net soviel Knowwl usw.) For zum Mittachesse hat’s oft Sauri Lewwer, geprotne Rippe un Protworscht gen.
Noh’m Esse is de Speck ausgeloss un de Worscht gekocht gen. Die schenschti Orweit wor awwer es Abwesche und Weckrohme. Net nor eemol is’es mer passiert, dass e Schunge oder och nor’s Schwänzle gfehlt hat.
Na noh, hat mer schun gewißt, am Owed uff’m Sautanz sin noch e poor Gescht meh dabei.
Un wirklich, beim Nachtesse hat’s e Ständchen gen. Do is oft vun de Nochberschleit de “gstohlne” Schunge, uffgeputzt zu eener Pupp hemgebrung gen, mit em Spruch oder sunscht em Schawernack.
Noh’m Esse is Korte gspielt gen bis halt die Erschte mied wore.

Ja, so e Schlacht wor halt immer e Fescht gewehn mit Orweit verpunn; mir wor awwer och froh, wann mer’s rum khat hat. Am Toch druff hann die Helfer och vum Schlachtsach kriet. Die wore awwer recht bescheide, sie wore mit’m hinnri Schunge un Worscht zufridde!