Die Klack

Gerhard Ludwig

Wie ich mich entschied han, iwer die Klack zu schreiwe, han ich mer so Gedanke gemach vun wu der Ausdruck iwerhaupt herkummt.

In deitsche Lexikone han ich umsunscht gsucht –in em rumänisch-deitsche Werterbuch han ich bei „claca“ die Erklärung endeckt – es bedeit Frondienst, unentgeltliche Arbeitsleistung, Nachbarschaftshilfe. Also hat der Ausdruck sich ausm Rumänische in unser Muttersproch ingenischt.

Die Klack is somit e gegenseitichi Hilf bei gressre Orweide, vor allem beim Baue. Wann do ene vun de Verwandte, Nochberschleit oder Freinde was am Haus zu mache ghat hat, wie Rumdecke, Onbaue, Gewel runnerholle, Zaun mache oder sunscht e Orweid, die mer net leenich mache hätt kenne, no hat mer des de Verwandte, Nochbre zu wisse getun, un mer hat fescht demit rechne kenne, dass die Hilf o kummt!

In de 60er, 70er Johre do wor im Banat Hochkonjunktur was es Renowiere un Baue onbelangt. Nodem de Stoot die Heiser de Eigentimer widder zruck gen hat, hat natierlich jeder etwas zu mache ghat. Vor jedem zweite Haus han Steen, Ballast- un Sandhaufe gelee, un debei hat mer offiziell gor ke Sand zu koofe grit. De Hauptdruck for so Orweide wor am 1. Mai un 23. August, an de „Feiertäch“ – do hat was „falle misse“. No is gegrobt, betoniert, gemauert gen bis die Maure gstan han. Bei gressre Orweide wore o bis zu 15-20 Leit die mitgholf han. Es is debei och oft ganz luschtich zugang, do sin Witze gemach un Sprich gsoot gen zum gegenseitiche Oneifre, wie z.B. „Lehm her, Steen her, Raki her – was ich zuletscht gsoot han `s erscht her!“ Ja de Raki hat halt zu jeder Klack dezu gheert. Vorm Esse sin immer die Rakiflasche rumgang un jeder hat getrunk, wie vill er hat mechte. Mer hat awer o an de Nomittach denke misse… Uf so ener Klack wor immer gut gekocht, do hats Supp un Fleisch mit Soos, Brodl un Kuche gen. Un no so em gute Esse hats als flott wieder gehen selle – verdammt schwer – do hat mer manchmol ganz schen geger de innere Schweinehund kempfe misse. Wanns no mol Sunndachmittach 4-5 Uhr wor, no wor die „Luft raus“, no wor mer mied un wollt noch e bissche was vum Sunndach han. Ich selwer han des alles miterlebt, do hats Johre gen, wu fascht jede Samschtach un Sunndach was los wor. Awer selwer gholf han ich o vill grit un for des sin ich och alli heit noch dankbar. In jener Zeit wor mer och uf die Hilf ongewies, well die Handwerker alli irgendwu ongstellt wore, un zweitens hat mer jo die finanzielle Mittel net ghat. Solche Aktione zeige doch, dass mer im Dorf e Gemeinschaft wore, ener dem anre gholf hat, ene de anre respektiert hat.

Heitzutoch, do in Deitschland, beschränkt sich die Klack uf Einzelaktione – was soll mer do jemand um was bitte, mer find Handwerker genuch un mer kann sichs leischte.  Awer wann mer so zruckschaut un iwerleet, was so alles dorch die Klack gemach gen is – die rausgeputzte Heiser, die neie Zein, es Plaschter – no wor die Nochberschaftshilf e guti Sach, un mer kann uf de Zusammenhalt  un ufs hilfsbereiti Miteinander stolz sin.